این مثنوی حدیث پریشانی من است             بشنو که سوگنامه ویرانی من است

امشب نه اینکه شام غریبان گرفته ام             بلکه به یومن آمدنت جان گرفته ام

گفتی غزل بگو غزلم شور و حال مرد             بعد از تو حس شعر فنا شد و خیال مرد

گفتم مرو که تیره شود زندگانیم                    با رفتنت به خاک سیه می نشانیم

گفتی زمین مجال رسیدن نمی دهد              در چشم باد فرصت دیدن نمی دهد

وقتی نقاب محور یکرنگ بودن است                معیار مهرورزیمان سنگ بودن است

دیگر چه جای دل خوشی و عشق بازی است   اصلا کدام احمق از این عشق راضی است

این عشق نیست فاجعه قرن آهن است          من بودنی که عاقبتش نیست بودن است

حالا به حرفهای غریبت رسیده ام                   فهمیده ام خوب بودن تو را بد شنیده ام

حق با تو بود از غم غربت شکسته ام             بگذار صادقانه بگویم که خسته ام

بیزارم از تمام نارفیقان نارفیق                        این ها چقدر فاصله دارند تا رفیق 

من را به ابتذال نبودن کشانده اند                    روح مرا به مسند پوچی نشانده اند

تا این برادران ریا کار زنده اند                            این گرگ سیرتان جفاکار زنده اند

یعقوب درد می کشد و کور می شود                یوسف همیشه وصله ناجور می شنود

این جا نقاب شیر به کفتار می زنند                  منصور را هر آینه بر دار می کشند

این جا کسی برای کسی کس نمی شود          حتی عقاب در خور کرکس نمی شود

جایی که سهم مرگ به جز تازیانه نیست           حق با تو بود ماندنمان عاقلانه نیست

ما میرویم چون دلمان جای دیگر است               ما می رویم هر که بماند مخیر است

ما می رویم گر چه از الطاف دوستان                  بر جای جای پیکرمان زخم خنجر است

دل خوش نمی کنیم به عثمان و مذهبش           در دین ما ملاک مسلمان ، ابوذر است

ما می رویم مقصدمان نا مشخص است             هر جا رویم بی شک از این شهر بهتر است

از سادگیست اگر به کسی تکیه کرده ایم            این جا که گرگ با سگ گله برادر است

ما می رویم ماندن با درد فاجعه است                در عرف ما نشستن یک مرد فاجعه است

دیریست رفته اند امیران قافله                           ما مانده ایم قافله  پیران قافله

اینجا دگر باب من و  پای لنگ نیست                  باید شتاب کرد مجال درنگ نیست

بر درب  آفتاب پی باج می رویم                          ما هم بدون بال به معراج می روی